ฉันคือ Filmsyndrome

ภาพยนตร์เป็นหนึ่งในสื่อที่ถ้านับจากตั้งแต่เกิดจนโต ฉันเสพมันมากที่สุด อาจด้วยการปลูกฝังตั้งแต่เด็ก ถ้าใครมีพ่อชอบดูหนังก็คงรู้ หนังช่วงแรกๆที่ฉันได้ดูก็คงเป็นหนังนักบู้ กับหนังผี แน่นอนว่าหนังเรื่องแรกที่ชอบ ก็คงเป็น คนเหล็ก 2029 (ชื่อไทยที่เรียกกันตอนนั้น หรือ Terminator 2) ตอนนั้นดูหนังด้วยความสนุกสนาน แต่พ่อฉันก็แปลกหรือไม่แปลกอีกอย่าง ชอบดูหนังที่เขาว่าได้ ออสการ์กัน ถึงแม้มันจะไม่ดีเสียหมด แต่ทำให้ฉันเห็นว่าการดูหนังมันก็มีแง่มุมของมัน จนถึงโตมา ตะบี้ตะบันดูหนังหลายแบบหลายสไตล์ ชอบบ้างเบื่อบ้าง แต่ก็ดูได้หมด จนถึงการเข้าห้องเรียนหนัง ที่บางทีก็รู้เยอะ ดูไปก็คิดเยอะเกินไป คิดถึงทั้งการผลิต ทฤษฎีนู่นนี่ คิดมากไปบางทีก็ดูไม่สนุก

ความเชื่ออย่างหนึ่งของฉันคือ การที่เราเลือกชมภาพยนตร์ได้ทุกแบบทุกแนว คงไม่ต้องถึงกับชอบหมด แต่ก็คือการเปิดโลกอย่างใดอย่างหนึ่ง เราอาจจะได้เจอสิ่งแปลกใหม่ในนั้น นั่นก็เป็นความคิดหนึ่ง สุดท้ายแล้ว การที่ออกตัวว่า รักหนัง หรือชอบดูหนัง มันก็แค่ความชอบของฉัน ที่อยากเผยแพร่ให้คนอื่นเท่านั้นเอง

หลายคนที่เคยอ่านบล็อกของ exteen อาจคุ้นกับชื่อนี้ทำให้นึกถึงคุณ soundsyndrome จริงๆแล้ว ที่มาก็แค่อยากมีบล็อกที่เขียนเรื่องหนังสักบล็อกหนึ่งนอกจากบล็อกของตัวเองที่เขียนเรื่องปนๆกัน คุณ soundsyndrome ก็เป็นคนใกล้ชิด ส่วนหนึ่งด้วยความชื่นชม ความชัดเจนของเขา ฉันเองก็อยากชัดเจนเหมือนอย่างเขาเหมือนกัน

บทความที่จะนำมาลงที่นี่ก็จะรวบรวมจากงานเขียนที่เคยเขียนมา และที่จะเขียนต่อไป อาจไม่ถึงกับวิจารณ์อะไร แต่แค่อยากเล่าเรื่องหนังที่ได้ดูๆมาให้กับคนอื่นได้ฟัง ความจริงแล้วอาจเป็นเท่านั้นจริงๆ คนเขียนเรื่องหนังมีเยอะแยะมากมาย ตัวฉันเองไม่อาจเทียบได้กับพวกเขา แต่อยากบอกเล่าเรื่องราวในแง่มุมของตัวเองเท่านั้นเอง

จากนี้ขอบคุณทุกคนที่อาจจะแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนกัน

แถมท้ายอีกอย่าง รูปบนหัวบล็อกถ่ายจาก หอหอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร เห็นว่ามันเป็นเสี้ยวกระจก ถ่ายแล้วดูแปลกดี ใครว่างลองไปดูไม่ไกลแค่แยกปทุมวันเท่านั้นเอง

ฉันเอง

Filmsyndrome

ที่นี่และ http://uwaki.exteen.com/